Ze zeggen liefde laat de wereld draaien. En het is waar. Als je liefhebt en je geliefd voelt, lijkt alles helderder en beter. Maar zeggen dat het gewoon liefde die we allemaal nodig hebben is niet het hele plaatje - er is nog iets anders dat essentieel is voor een gelukkig en vervuld leven.

Het is een behoefte die diep in de menselijke psyche zit. Kinderen hunkeren ernaar en volwassenen hebben het nodig - zonder het zijn we allemaal een beetje armer.

Ik heb het over verbinding.

Vraag het elke ouder en ze zullen je vertellen dat kinderen vanaf het moment dat ze geboren worden contact met je willen maken. Eerst met huiltjes en gebrabbel, en dan met woorden en zinnen. Ze willen kletsen, vertellen over hun dag, verhalen vertellen, vragen stellen en ideeën bespreken.

Door verbinding leren we onze plaats in de wereld kennen. Ons geliefd voelen. Ontdekken waar we goed in zijn. Vrienden maken. Mark Zuckerberg is een van de rijkste mensen ter wereld geworden door een platform te bouwen dat inspeelt op onze behoefte aan verbinding.

Maar in In onze wereld vol multimedia, apps en apparaten, denk ik dat er een probleem is. Veel van de manieren waarop we met elkaar in contact komen, zijn niet zo bevredigend als ze zouden kunnen zijn. En ik denk dat daar drie hoofdredenen voor zijn:

Sgeplast, ruimte en maat.

Snelheid

Snelheid is ingebouwd in onze sociale mediaplatforms. Ze zijn ontworpen om ons snel te laten reageren. Soms onmiddellijk. We schieten vanuit de heup, worden boos en schreeuwen terug. We zeggen dingen die we in het echte leven nooit zouden zeggen omdat we onszelf niet de tijd geven om na te denken, om adem te halen.

Schrijven met de hand (aan de andere kant) is een beetje als lopen - het is activiteit op een menselijk snelheid. Het geeft ons de ruimte om na te denken, om de woorden te vormen. Omdat het langzaam gaat, denk je eigenlijk uiteindelijk ope je schrijft.

Schrijven met een menselijke snelheid geeft je de tijd om je gedachten te vormen. Om na te denken over wat je echt willen zeggen. Als gevolg daarvan zijn we bijna zeker eerlijker, authentieker.

Ruimte

Ik heb altijd het gevoel gehad dat het lezen van een boek fundamenteel leuker en meeslepender is dan het lezen van dezelfde woorden op een scherm. Maar ik heb nooit precies mijn vinger kunnen leggen op waarom. Dat was totdat ik een verbazingwekkend artikel las van ene Graig Mod in Offscreen tijdschrift (U kunt het artikel lezen hier) die volgens mij de spijker op zijn kop sloeg. Hij denkt dat het allemaal te maken heeft met het feit dat boeken randen hebben.

Randen? (Wat is waar deze man het over heeft?!)

Ja, randen.

Wat hij bedoelt is dat wanneer je aan het einde van een pagina komt, of aan het einde van een boek, het stopt. Er is niets anders. Niets om onmiddellijk je aandacht weg te trekken. Geen 'volgend artikel'. Geen e-mails om te beantwoorden. Geen FB-posts om op te reageren. Het stopt gewoon.

En vreemd genoeg is dit een van de dingen die een boek zijn immense kracht geeft. Het is wat boeken zo plezierig maakt.

Een boek is iets op zichzelf. Het heeft zijn eigen ruimte. Helemaal op zichzelf. Je leest het, neemt het in je op en (als het echt een goed boek is) wordt het een deel van jezelf. Maar om dat te kunnen doen, moet het de ruimte hebben om zijn magie te laten werken. Als je een pagina leest en dan een FB post bekijkt, en dan nog een pagina en een spelletje speelt, werkt het niet zo goed.

En zo is het, denk ik, ook met de brief. In de ultraverbonden, altijd digitale wereld van vandaag is een brief een kleine oase van rust in een zee van lawaai. Om te lezen, van te genieten, te absorberen. En herlezen. (Wie re-leest e-mails?)

Een stukje ruimte, speciaal voor jou, speciaal voor jou geschreven, door een vriend.

Maat

Communiceren gaat tegenwoordig (op de platforms die we allemaal gebruiken) vooral over omroep. FB-berichten naar al je vrienden. WhatsApp-berichten naar de groep. Twitter-berichten naar de hele wereld. We zijn allemaal kleine omroepen. Vertellen iedereen wat we van plan zijn, wat we denken, wat we wensen.

En op de een of andere manier zijn we door de overstap van één-op-één-gesprekken naar massamedia een stukje van onszelf kwijtgeraakt. Wat een interessant gesprek tussen vrienden zou kunnen zijn, loopt het gevaar 'over-sharing' te worden als we steeds meer vertellen.yéén in onze groep.

Daarom geloven wij in het schrijven van brieven. Een handgeschreven brief is klassiek smaldeel. Contact maken met één speciaal persoon. En daarom maken handgeschreven brieven een comeback.

Ik las laatst een verhaal over de Tweede Wereldoorlog voor aan mijn dochter, en in het Op de voorkant stond een brief die een jongen aan zijn vriend had geschreven. Er stond niets anders in dan wat hij die dag had gedaan. Geen mooie woorden. Geen gedeelde herinneringen of diepe emoties. Alleen dat hij naar de zus van zijn vriend en het paard van zijn vriend was geweest en dat het goed met ze ging. En het viel me op dat als je dat op een FB-post zou lezen, het heel saai zou overkomen. Maar in die brief, aan zijn vriend, was het precies wat hij wilde horen. Het was troost en herinneringen voor een jonge jongen in de oorlog.

Dat is het verschil tussen narrowcasting en broadcasting. Het verschil tussen een digitale post aan velen en een handgeschreven brief aan één persoon. Broadcasting is een bot instrument, maar narrowcasting werkt omdat je communiceert met slechts één persoon, over dingen die jullie allebei interesseren. Een verslag van een grappig voorval met een verloren hamster zal heel amusant zijn voor een vriend die je staat van dienst op het gebied van verloren hamsters kent, maar waarschijnlijk helemaal niet grappig voor iemand die je niet goed kent.

Dus. Ga langzaam. Maak ruimte. En maak één-op-één contact. Herontdek het plezier van persoonlijke communicatie - het plezier van de handgeschreven brief. En geniet van de momenten die ze brengen.

John Morse-Brown
Mei 2019