Toen Zoom vorig jaar zijn intrede deed, grepen velen van ons het met beide handen aan. Achttien maanden later lijkt het erop dat velen van ons hebben ontdekt dat de ouderwetse pen en papier nog steeds een bevredigendere manier is om contact te houden.

Weet je nog dat we in maart 2020 aankondigden dat we drie weken op slot zouden gaan? (Drie weken! - dachten we. Hoe gaan we dat in hemelsnaam overleven? Weinig wisten we...)

Binnen een paar dagen heeft iemand je waarschijnlijk verteld over Zoom.

De opwinding!

Mensen spraken al jaren over videoconferenties. Misschien had je al geprobeerd om met verre familieleden te praten via Facetime. Sommigen van ons hadden conferentiegesprekken gevoerd op het werk. Maar over het algemeen hadden we, tot lockdown er was, altijd de voorkeur gegeven aan een persoonlijk gesprek of, als dat niet mogelijk was, aan een telefoongesprek.

En toen kwam de afsluiting en alles veranderde.

Plotseling waren we alle aansluiten op Zoom.

Mensen leerden het in opmerkelijk korte tijd te gebruiken. Natuurlijk waren er problemen: wankele wi-fi en gebruikersfouten ('IK KAN JE NIET HOREN - DRUK OP DE UNMUTE TOETS, NEE, DAAR - IN DE CORNER VAN JE SCHERM!), maar de overstap naar digitale communicatie ging opmerkelijk snel. Zoals zo vaak het geval is, leidde noodzaak tot uitvinding.

En veel van ons voelden de voordelen. Zoom betekende dat we van thuis uit konden werken. We hielden contact met familie en we hadden een manier om ons sociale leven voort te zetten toen we fysiek geïsoleerd waren.

En het was natuurlijk niet alleen Zoom. Laten we Teams en Google Hangouts en verschillende andere platforms niet vergeten. Maar Zoom was de dominante. Zo dominant dat het niet lang duurde voordat het neologisme 'Zoom-moeheid' in ons lexicon verscheen.

En dat is het probleem, nietwaar?

Het bleek dat zoomen vermoeiend is!

Ik heb een vriend die zo'n acht uur per dag zoomt en ik weet eerlijk gezegd niet hoe hij het doet. Het is al frustrerend genoeg als mensen de knoppen niet goed bedienen, maar er is ook iets fysiologisch vermoeiend aan de manier waarop onze ogen over het scherm dwalen. Om nog maar te zwijgen van de moeilijkheid om te proberen 'de kamer te lezen' wanneer iedereen een gezicht in een doosje is op ons scherm. En dan is er nog de altijd aanwezige verleiding om te multitasken tijdens een vergadering, op een manier die te duidelijk onbeleefd is in een persoonlijke bijeenkomst. Op de een of andere manier geeft Zoom ons nog een manier om 'altijd aan' te zijn, bedraad voor elke waarschuwing en de bijbehorende schok van serotonine...

Zoals de schrijver Lionel Shriver onlangs zei:

"Dit Zoom-gedoe is gewoon niet genoeg.

En toch... als de pandemie ons iets heeft geleerd, dan is het dat we manieren nodig hebben om met elkaar in contact te blijven. We verlangen allemaal nog steeds naar verbondenheid. Onszelf opsluiten in onze kleine stenen hokjes is gewoon niet mogelijk en niet gezond.

Dus wat deden we? Het leek erop dat velen van ons een brief gingen schrijven. We keerden terug naar het ouderwetse pen-en-papier.

Toen de afsluiting vorig jaar in de Republiek Ierland werd ingevoerd, deed de postdienst dat, Een berichtstuurde elk huishouden twee gratis postzegels en ansichtkaarten om mensen aan te moedigen elkaar te schrijven. Sindsdien meldt het bedrijf een toename van persoonlijke post.

Riona Nolan, een 17-jarige studente, zegt dat ze het een veel persoonlijkere, authentieke vorm van communicatie vond.

"Je moet echt nadenken over wat je gaat schrijven in plaats van gewoon een tekst te schieten met een paar woorden erin," aldus de jury.

vertelde ze aan de BBC. Riona wisselt regelmatig brieven uit met haar vriendin, die toevallig om de hoek woont, en schrijft ook naar haar oma. Ze ging door, zelfs toen er weinig nieuws was om te delen.

Dan is er Penpaloozaeen uitwisselingsproject voor penvrienden om isolement te bestrijden, opgezet door Rachel Syme, een journaliste. Sindsdien hebben tienduizenden mensen meegedaan.

Liz Maguire uit Dublin is een van de mensen die meedoet. Ze zegt dat ze houdt van de nostalgie die het schrijven van brieven met zich meebrengt.

Ik ben in de zomer van 2020 begonnen met het schrijven van brieven met Penpalooza en heb sindsdien bijna 150 brieven, ansichtkaarten en pakjes ontvangen.

vertelde ze aan Metro.

Elke keer als ik een kaart openmaak, ben ik dankbaar en zit ik met de energie van dat moment. Ik kan één, honderd of duizend brieven hebben en ik kan je nog steeds vertellen welke stickers iemand me uit Canada stuurde of welke boekenlegger uit een onafhankelijke boekwinkel in Maryland kwam.'

Een andere deelneemster, Gabriela Benevides, uit Brazilië, waar Covid bijzonder slecht is, zegt dat het schrijven van brieven haar door haar sociale isolement heeft geholpen. De brieven hebben haar troost gebracht in een beangstigende tijd.

Het is een hele opluchting om wat tijd te kunnen besteden aan communicatie met mensen zonder de hele tijd online te hoeven zijn en te hoeven bellen.

En in de afgelopen achttien maanden hebben veel meer van ons zich gewend tot het schrijven van brieven. Het is niet alleen rustgevend en therapeutisch, het is ook tijd weg van een scherm, wat ons vertraagt en helpt om onze overhaaste gedachten te ordenen.

Het is algemeen bekend dat iets aardigs doen voor iemand anders ons gelukkig maakt, vooral als we weten dat ze het echt leuk zullen vinden. Als je de tijd neemt om een brief met de hand te schrijven, laat je zien dat je om iemand geeft, dat je extra moeite hebt gedaan en dat je echt aan de ander hebt gedacht.

Het beste van alles is dat het een daad van geloof is. Het zegt 'Ik ben hier en reik mijn hand naar jou uit. Dit is wat er nu in mijn leven gebeurt.

Maar het is vooral een manier om contact te houden op een niet-virtuele, niet-uitputtende manier. Je zou kunnen zeggen dat het letterlijk 'echte' communicatie is.

Lang leve pen en papier!