Vanochtend om 10 uur had ik 16 e-mails gelezen en beantwoord, de statistieken op mijn Instagram-account gecontroleerd, een factuur betaald, mijn bankrekening gesynchroniseerd met mijn boekhoudsoftware, de plugins op 12 websites bijgewerkt, mijn collega gebeld, met een vriendin in een naburig kantoor gekletst, koffie gezet en het nieuws bekeken.

En veel van deze dingen deed ik tegelijkertijd.

Een van de neveneffecten van moderne technologie en de hulpmiddelen die we tegenwoordig gebruiken om te communiceren, is dat ze aanmoedigen om dit allemaal te doen - om meer dan één ding tegelijk te doen. Een film kijken en proberen een gesprek te voeren. Het nieuws lezen en naar muziek luisteren. Om van website naar website naar website te bladeren.

Niet alleen multitasken maar mega-multitasking.

Ik denk dat er drie technologische ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de afgelopen 30 jaar, die er samen voor zorgen dat we op deze manier kunnen multitasken. Als je deze drie factoren afzonderlijk bekijkt, zouden de meeste mensen zeggen dat het goede dingen zijn. Maar als ze gecombineerd worden, is een onbedoeld gevolg onze ongezonde obsessie om veel dingen tegelijk te doen.

Ik ben er een groot voorstander van om niet alleen met technologie te leven, maar ook om onze relatie ermee onder de loep te nemen. Want pas als we echt begrijpen wat het met ons doet - hoe deze anders goede factoren samen (meestal negatieve) onbedoelde gevolgen hebben - kunnen we onze gewoonten aanpassen om onszelf een gelukkiger, minder stressvol leven te geven.

Laten we deze drie dingen dus een voor een bekijken.

De eerste is maat.

Terugkijkend op de ontwikkeling van technologie is het duidelijk dat de meeste dingen kleiner zijn geworden.

Neem bijvoorbeeld de telefoon. (Niet alleen was het vroeger ongeveer een voet in het vierkant en zo zwaar als een kleine stapel boeken, het was vroeger ook vastgebonden tegen een muur. Geen kans om er een te pakken met jij - jij gewoon thuis twee uur lang de hal moest bewaken na school zodat je het gesprek met je beste vriendin dat je die middag persoonlijk was begonnen, kon voortzetten...)

Nu past hij in je zak en hoef je hem niet vast te maken.

Dan zijn er muziekspelers. De TV. Bureauagenda's. Boeken.

Je begint waarschijnlijk een patroon te zien. De meeste van deze voorbeelden zijn niet alleen oneindig veel kleiner geworden, maar ze zijn ook opgegaan in één apparaat. En dit ene apparaat (je telefoon) herbergt de volgende afdelingen:

Een bureau voor weersvoorspellingen. Een ticketbalie voor concerten. Een bioscoop. Een kunstatelier. Je sportcoach. Je wekker. Je lectuur voor het slapengaan. Een heel leger beroemde mensen die je favoriete verhalen voorlezen, speciaal voor jou. De grootste encyclopedie ter wereld. Een sterrenatlas. Een extreem hightech beeldvormingsafdeling. Een spiegel. Elk receptenboek waar je maar aan wilt denken. Gebruiksaanwijzingen voor elk apparaat dat je bezit.

Nu al deze (voorheen afzonderlijke en meestal zeer grote) individuele afdelingen en functies de hele dag binnen handbereik van je zitten (of eigenlijk aan je vastgeplakt zitten), is het niet moeilijk om te zien waarom we een mega-multi-taskende maatschappij zijn geworden. Controleer de voorspelling en een ticket boeken (terwijl luisteren naar Stephen Fry die je voorleest). Bekijk die film en Controleer de kilometers die je die dag hebt gelopen of gefietst.

De volgende is Snelheid.

Dit werd vroeger gepromoot als een groot voordeel voor de maatschappij, en vaak is dat nog steeds zo. Denk aan de hilarische reclames (als je oud genoeg bent, of als je genoeg oude boeken hebt gezien) over hoe geweldig het zal zijn als we de Atlantische Oceaan kunnen overvliegen (in enorme stoffen en geklonken stalen vliegtuigen), in minder dan 30 uur, terwijl we een heerlijke maaltijd eten... Of die Amerikaanse reclames voor vaatwassers in de jaren 70, die zouden betekenen dat we allemaal tonnen vrije tijd zouden hebben terwijl onze machines al het zware werk voor ons zouden doen.

Maar wat deze vroege advertenties niet begrepen (of gemakshalve niet vermeldden - ze probeerden tenslotte vliegtickets en vaatwassers te verkopen) is de menselijke neiging dat als iets sneller kan, we er meer van zullen doen in de beschikbare tijd. Dus we hebben uiteindelijk niet meer vrije tijd, zoals ze suggereerden, we voelen ons alleen een beetje meer gestrest. Omdat we e-mails schrijven terwijl naar het nieuws kijken Het nieuws kijken terwijl iemand probeert een gesprek met ons te voeren.

En tot slot is er eenvoud.

Veel, heel veel dingen in de maatschappij zijn de afgelopen 30 jaar enorm veel minder ingewikkeld geworden. En de meeste mensen zouden zeggen dat dat een goede zaak is.

Betalen voor spullen (was: een cheque uitschrijven; nu: zwaaien met een kaart).

Spullen kopen (was: lopend naar de winkels; nu: klikken op een scherm).

Praten met meer dan één persoon (was: ze een voor een te bellen op een vaste lijn, als ze er waren; nu: groepsberichten WhatsApp, Facebook, Twitter enz.

Maar (er was altijd al een 'maar' in dit artikel), als je de bovenstaande drie dingen combineert... maat, snelheiden eenvoudHet voor de hand liggende onbedoelde gevolg is dat we allemaal gaan multitasken. De hele tijd. Vanaf het moment dat we wakker worden tot het moment dat ons hoofd het kussen raakt (en daarna).

En het kan vermoeiend zijn!

Maar niet alles is verloren.

Nu we de manier waarop onze apparaten ons versnellen en stress bezorgen onder de loep hebben genomen, kunnen we ervoor kiezen om dingen anders te doen. Soms kan de beslissing om maar één ding tegelijk te doen ons een geweldig gevoel geven.

Naar een optreden gaan is een goed voorbeeld.

Je kunt gaan en genieten van het optreden op zich, of je kunt (zoals de meesten van ons doen) die ervaring mediëren via het scherm van een smartphone. Omdat we er allemaal zo aan gewend zijn om alles via onze smartphone te bekijken, kan bewust besluiten om dat niet te doen en gewoon van het moment te genieten, eigenlijk een diep ontroerende ervaring zijn.

Of neem lezen. Zoals ik heb besproken in mijn laatste blogartikelHet mooie van boeken is dat ze randen hebben... randen die ervoor zorgen dat we niet meteen overspringen van de absorberende ervaring van het lezen naar (laten we zeggen) het versturen van een e-mail of het controleren van onze twitterfeed.

Kruip in de huid van een goed boek en verdwaal er helemaal in.

En tot slot is er de handgeschreven brief. Ja, we kunnen nu een vriend in NYC e-mailen in 2 minuten, of twintig mensen WhatsApp'en in tien seconden, of naar al onze vrienden uitzenden in vijf minuten, maar er gaat niets boven het langzame, bedachtzame schrijven van een brief aan één goede vriend, gevolgd door een rustige wandeling naar de brievenbus.

Er is eenMaar soms, voor ons eigen welzijn, is het de moeite waard om terug te gaan in de tijd, langzaam te gaan, en opnieuw contact te maken met de oudere, eenvoudigere en langzamere manieren om dingen te doen. Zoals het schrijven van brieven. En smullen de momenten die ze brengen.